de wereld staat open

Het heeft lang geduurd voor ik weer wat kon schrijven op dit bloq. We hebben een paar emotionele en pittige maanden gehad van denken en bidden. Ons werk heeft natuurlijk niet alleen veel impact op ons materialistische leven maar ook emotioneel ga je soms door moeilijke dingen heen. Ook onze hele levensstijl als man en vrouw en als ouders is anders dan in een ''normaal '' hollands gezin. Ik grapte laatst met mijn zus er nog over dat bij hun soms de vraag is ...blijven we in aalsmeer wonen of gaan we naar de veluwe ofzo ( be wijs van spreken) en dat bij ons de vraag de laatste tijd is .... blijven we in Brazilie , gaan we mensen trainen in Amerika of gaan we met straatkinderen in India werken.
De wereld ligt voor ons open , alleen dan niet in de zin van vakantie vieren maar, waar kunnen we het meeste mensen mee helpen.
Als vrouw zou ik mijn man de hele wereld over volgen , als moeder blijf ik liever in Brazilie of stiekum zelfs naar Nederland .... en ik als Tinka ... Als er maar een Starbucks in de buurt is hahahaha ...nee hoor ik zou graag soms weer eens terug in de tijd willen , waar straatkinderen onder een brug sliepen , waar ik hun kapotte voeten verzorgde , waar ik op een vies matrasje naast een kind ging liggen dat zo alleen en koud was.

Wat we zeker weten is dat we blij zijn met onze levensstijl, de wereld is onze speeltuin en werkplaats , alleen weten we nog niet waar de toekomst ons zal brengen.
Hier in Belo Horizonte zijn we er steeds meer zeker van dat onze tijd hier klaar is. We hebben een nieuwe leider gevonden voor het huis en die zijn we op dit moment aan het trainen . Het werk loopt ondanks de weinig medewerkers goed door. We hebben er echt rust over. Nu alleen nog de volgende bestemming zeker weten ! Bid u met ons mee ?

Gisteren kwam ons bruidsmeisje Ruth langs. Ze was toen 4 jaar net als Noemi nu. En nu is ze alweer 9 . Ze vroeg voor een fotoo van haar als bruidsmeisje, ik heb de mooiste uitgezocht en in een lijsje gedaan. Ze vond het prachtig . Ruth is en blijft ook een beetje ons kind, ze is deel van onze geschiedenis en wij deel van die van haar.

Ook Iago zagen we van de week weer eens, Hij is een week vrij van de gevangenis. Toen hij ons zag gaf hij een dikke knuffel en ook Edu een dikke kus . Hem kende ik als een bang jongetje dat woonde op de daken , steeds maar op de vlucht. Vandaag de dag zit hij zijn straf uit , en we hopen hem volgende jaar mischien naar een DTS te sturen , ( zendingcursus) zodat hij een nieuwe start kan maken , ergens anders dan hier .
Ook Iago is een deel van ons .... en wij van hem .

Zo zijn er veel meer verhalen . Sommige met goede afloop en sommige met verdriet . Wel ben ik blij voor al deze verhalen , kinderen , volwassenen ...... deel van ons en wij deel van hun ....