vol hart en hoofd

Lieve mensen , we gaan weer beginnen met een blog. Na vele vragen en aanmoedigingen zal ik mijn leven weer op papier zetten , en dit eerste verhaal is geschreven door mijn zus . Wanda is hier 2 weken geweest en hier is een indruk van hoe zij , mijn/ons leven ziet en ervaart hier in Thailand.

Phuket door wanda Verbeek

Wanneer mensen aan Tinka vragen hoe groot Phuket eigenlijk is, dan antwoord zij een dolfijn kan er in 1 dag drie keer omheen zwemmen. Het is natuurlijk een zeer legaal antwoord, en wanneer je het in kilometers zou omschrijven is het eiland 48 km lengte en 21 km breedte. Tinka woont onderin het eiland, in een streek die alleen de echte Thai van Phuket kennen, een rustiger vissersdorpje aan zee. Het is ongeveer 30 kilometer rijden voor haar naar het vliegveld boven in en het eiland, en de ene keer doet ze daar een half uur over en soms meer dan een uur wanneer er honderden scooters zigzaggend over de weg rijden. Ze rijdt in een pick-up met het stuur links en waarvan de wegen ook net als in Engeland zijn. Zo onwijs stoer, heel soms heel spannend maar ook om te gieren tegelijk. Wanneer je bijna bij haar de straat in moet rijden kom je langs een groot stuk kust met steigers waaraan allemaal vissersboten liggen. Je kunt goed zijn of het hoog of laag tij is, en dat bepaalt weer of het een goed idee is om naar het strand te gaan om te zwemmen of om bijvoorbeeld te gaan wadlopen in het slik. In haar straat wonen enkel Thai mensen, die een Farang, een buitenlander, nauwelijks toelaten. Het land van de glimlach is enorm gesloten. Dus zelfs na 1 jaar spelen de Thai niet buiten met Hannah en Noemi. Gelukkig heeft Tinka een lieve buurvrouw. De buurvrouw heeft een straathond wegens medelijden opgenomen in haar huis. De hond is schots en scheef van de misvorming en zo dik door alle verwennerij dat hij zwalkt door de straat. Wanneer de buurvrouw weg is, laat ze de hele dag de airconditioning aan staan voor het gedrocht. Airconditioning is enorm kostbaar, Tinka betaald een behoorlijke rekening voor de airco en gebruikt die ook zo min mogelijk. Alleen Hannah heeft er een, en zijzelf op de slaapkamer, en ze betaald bijna 80 euro per maand hiervoor. Noortje en ik sliepen met twee ventilatoren op de hoogste stand en nog zweetten we af en toe ons bed uit, mede ook omdat er net een hittegolf heerste toen wij er waren.
Het huis van Tink en Dus is prachtig, alles begane grond, overal witte tegels op de vloer en het huis is omgeven aan de voorkant door en mooie veranda. Op de veranda staan mooie planten die Tinka iedere dag water geeft. De auto kan er ook nog staan met een hek die ervoor die niet op slot hoeft. Waar in Brazilië inbraken en diefstal horen bij het dagelijks leven, komt dat hier eigenlijk niet voor. Heel veilig voor ook de kinderen. Iedere dag gaan de meisjes naar school van 8 tot 17 uur. De scholen zijn mooi, schoon maar zeker niet A-klasse. De Cama kerk waar Tinka en Du naar toe gaan op zondag is bijvoorbeeld wel in een A-klasse internationale school. Dat zou dan drie keer meer moeten kostten per maand dan wat ze nu betalen. School is gewoon heel duur, en dit is ook de enige optie want een complete Thai school kunnen de meisjes nog helemaal niet volgen. De taal Thai is bijna onmogelijk zo moeilijk. Zelf de Thai begrijpen hun eigen taal niet volkomen. Als Tinka haar pick-up langs de kant van de weg zet om bij een vrouwtje met een kraampje rijst met kip te bestellen, dan gaat het woord kip (Gai) nog best goed, maar het woord rijst(Kauw) kan ook nummer negen of hij, betekenen. Het is maar net hoe je de tonen laten klinken. Dus Tinka doet het woord op zestien verschillen tonen, en de Thai begrijpt er niets van, ook al is het enige wat ze verkoopt kip en rijst. Wil de Farang nou negen kippen, of negen stukken rijst of wat? Maar gelukkig overwint de glimlach. Koken doen de Thai zo goed als niet, iedereen drinkt en eet op straat. Voor 40 Baht ongeveer heb je een super hap, dat is 80 eurocent ongeveer. Echt een land voor mij, dat zouden ze hier in Nederland ook meer moeten doen voor een kook wonder zoals ik.